Sekwestracja –
jest ostatnim i jednocześnie najpoważniejszym etapem uszkodzenia dysku (dyskopatia katowice) w którym dochodzi do oderwania się uwypuklonej na zewnątrz wewnętrznej części dysku – jądra miażdżystego. Jak łatwo się domyślić oderwany fragment może powodować liczne objawy bólowe oraz objawy neurologiczne występujące niekiedy w zupełnie innym – odległym miejscu niż miejsce uszkodzenia. Dyskopatia katowice na tym etapie zaawansowania zmian wymaga najczęściej zabiegu chirurgicznego mającego na celu usunąć uszkodzony fragment dysku powodujący dolegliwości pacjenta. Fizjoterapeuta/terapeuta manualny diagnozując problem jakim jest – dyskopatia katowice poprzez badanie manualne wykrywa i ocenia stopień zaawansowania zmian. Na tym etapie dyskopatia katowice – wymaga bardzo często konsultacji ze specjalistami z innych dziedzin medycyny w celu poprowadzenia pacjenta w procesie leczenia w dobrym kierunku. Tak poważne zmiany wymagają natychmiastowej interwencji, aby nie dopuścić do ich utrwalenia. Jak łatwo się domyślić ostatni etap dyskopatii jakim jest sekwestracja (dyskopatia katowice) jest bardzo złożonym i poważnym problemem i może prowadzić do ciężkiej niepełnosprawności. Szybka i adekwatna reakcja do zaistniałego problemu jest tutaj niezbędna i kluczowa.
W odniesieniu do schorzeń/dysfunkcji w różnorodnych dyscyplinach ze świata medycyny i sportu proces badania fizjoterapeutycznego/manualno-terapeutycznego w Centrum Nowoczesnej Fizjoterapii opiera się na standardach Międzynarodowej Federacji Terapeutów Manualnych – IFOMPT
Proces ten wyróżnia następujące etapy badania i terapii:
– jest to pierwszy i kluczowy etap badania/terapii pozwalający uzyskać szczegółową informację na temat schorzenia/problemu pacjenta/osoby poddawanej badaniu. Terapeuta poprzez informację otrzymywane od pacjenta klasyfikuje strukturę mogącą stanowić źródło problemu/dolegliwości bólowych. Informacje, które są pozyskiwane, dotyczą aktualnego stanu, historii choroby, schorzeń współistniejących oraz zagadnień dotyczących sfery psycho-socjalnej. Odpowiednio przeprowadzony wywiad pozwala na szybkie wprowadzenie technik terapeutycznych na pierwszym spotkaniu, a co za tym idzie umożliwia uzyskanie pozytywnych efektów leczniczych.
jest kolejnym etapem całościowej oceny pacjenta/osoby poddawanej badaniu. Analizie podlega płaszczyzna czołowa, strzałkowa i poprzeczna ciała (przód/tył, boki, odchylenia w poziomie). Terapeuta analizuje ułożenie poszczególnych części ciała względem siebie oraz w przestrzeni. Ocenie podlega również napięcie mięśniowo-powięziowe, skórne oraz kolorystyka ciała. Informacje uzyskiwane na tym etapie pozwalają znacząco przyśpieszyć dalszy proces badania.
obejmuje obserwację zakresów ruchu w obrębie kończyn, tułowia oraz głowy, a także wszystkie odejścia od fizjologicznego/prawidłowego ruchu. Terapeuta oceniając ruch pod względem ilościowym (zakres) i jakościowym (płynność i precyzja ruchu) uzyskuje informacje potrzebne na dalszym etapie badania manualnego.
– na tym etapie badania manualno-terapeutycznego terapeuta wykonuje ruchy za pacjenta (biernie) w obrębie stawów obwodowych, bądź też stawów kręgosłupa. Ruchy te mają za zadanie wyodrębnić – rodzaj ruchu, czy on występuje lub nie występuje, a także pozwalają na ocenę w końcowej fazie ruchu tzw. oporu końcowego (kostny, torebkowo-więzdłowy, mięśniowy, odbijający, pusty).
jest szczegółową oceną ruchu stawowego i dotyczy korelacji przesunięć powierzchni stawowych względem siebie. Na tej podstawie terapeuta wyznacza kierunki mobilizacji stawu/stawów oraz inne metody terapeutyczne: terapia przeciwbólowa, terapia stymulująca, terapia stabilizacyjna. Ruch translatoryczny jest szczególnie istotny w procesie doboru technik leczniczych, gdyż pozwala ocenić pojawianie się oporów stawowych w korelacji do napięcia oraz bólu.
– ocenie podlega centralny i obwodowy system nerwowy. Badanie jest przeprowadzane w przypadku, gdy pacjent zgłasza objawy neurologiczne pozytywne powstające z układu nerwowego tj. ból palący, elektryzujący, strunowy, bądź też objawy negatywne: zaburzenie czucia, osłabienie aktywności mięśniowej, zaburzenie czucia bólu. Badanie to rozszerzone jest często o testy mechanosensytywne mające na celu wprowadzić struktury neuralne w napięcie mechaniczne i wywołać określone aktualne objawy, które są przedmiotem badania fizjoterapeutycznego.
wisceralne/naczyniowe – badanie pokazujące sprawność w funkcjonowaniu naczyń żylnych i tętniczych. Terapeuta wykonuje testy, których zadaniem jest ocena czy objawy, które zgłasza pacjent wynikają z naczyń krwionośnych, czy też nie. Badanie struktur wisceralnych (narządów, organów) odnosi się z kolei do wpływu tych struktur na zgłaszane prze z pacjenta objawy. Terapeuta wykonując palpacyjne badanie poszczególnych części ciała określa czy zgłaszane objawy korelują z obciążaną (poddawaną terapii strukturą).
jest etapem na którym terapeuta wykorzystuje odpowiednie techniki terapeutyczne: przeciwbólowe, odciążające, stabilizujące, mobilizujące oraz stymulujące, aby wywołać pozytywne efekty w strukturach poddawanych terapii. Techniki terapeutyczne dobierane są w większości na podstawie danych z badania pasywnego translatorycznego.
Terapeuta wykorzystuje analogiczny do badania wcześniejszego (aktywnego, pasywnego) test mający na celu wykazać zmiany w strukturze poddawanej terapii. Do zmian tych możemy zaliczyć: zmniejszenie/zwiększenie bólu, poprawa/ograniczenie ruchu, poprawa aktualnych objawów innych niż ból/pogorszenie objawów. Wszystkie te informacje stanowią bazę do po dalszego planowania procesu terapeutycznego.
terapeuta opracowuje indywidualnie dopasowane zadanie/ćwiczenie do wykonywania w domu, aby utrzymać i przyśpieszyć proces terapeutyczny/leczniczy. Zadanie to celuje często w przyczynowość postępowania terapeutycznego i jest konieczne do trwałego usunięcia dolegliwości/objawów. Od systematycznego wykonywania tego typu dobranego zadania zależy tempo pojawiających się zmian.
jest ostatnim etapem w którym pacjent jest informowany o problemie/dysfunkcji oraz zaawansowaniu zmian, które spowodowały wystąpienie objawów niepożądanych o różnej postaci i nasileniu. Jednocześnie ustalany jest dalszy harmonogram spotkań oraz ich zasadność. Jeśli takowa jest wymagana.
W procesie leczniczo-terapeutycznym nie zawsze istnieje możliwość uwzględnienia wszystkich etapów badania i terapii, które zostały uwzględnione w powyższym opisie. Tak sytuacja może wynikać z faktu, że aktualny stan pacjenta nie pozwala na wykonanie pełnego/całościowego badania i terapii. Decyzja o uwzględnieniu wszystkich, bądź też pojedynczych etapów należy do terapeuty.